یادداشتی بر یک فاجعه مدیریتی؛ آقایان مردم مقصر نیستند

به گزارش پیام خبر، ۱۲ اسفندماه سال ۱۴۰۰ بود که ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد مقدس میزبان دیدار پایانی ایران در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر معرفی شد انتخابی که در ابتدا با توجه به شرایط مجموعه منحصر به فرد ساخته شده قابل توجه به نظر می رسید.

چهارم فروردین ماه  ۱۴۰۱ رئیس اداره ورزش و جوانان مشهد از بدون تماشاگر برگزار شدن این دیدار خبر داد اما ششم فروردین ناگهان در تصمیمی غیر منتظره و با موافقت ستاد مبارزه با کرونا، تصمیم بر انجام این دیدار با تماشاگر شد.

در ابتدا مجوز برای حضور هشت هزار تماشاگر در بازی ایران و لبنان صادر شد اما هرچه به روز زمان بازی نزدیکتر شد تعداد تماشاگران بیشتر و بیشتر شد تا جایی که در تاریخ هشت فروردین و با نظر وزارت بهداشت قرار بر این شد ۱۲ هزار و ۵۰۰ بلیط برای این مسابقه به فروش برسد.

موضوع قابل توجه داستان دیدار ایران و لبنان از آن جا جالب تر شد که از ابتدا قراری برای حضور بانوان در ورزشگاه نبود اما انگار اقایان یادشان به الزامات فیفا و دستورالعمل ها نبود و هرچه به زمان بازی نزدیک تر شد تبادل آرا و تناقض در صحبت ها بیشتر شد و ساعت ۱۵ و ۳۰ دقیقه هشت فروردین حسن کامرانی‌فر دبیرکل فدراسیون فوتبال و حسین بادامکی رئیس هیات فوتبال مشهد از حضور همزمان بانوان و مردان در ورزشگاه خبر داد.

از تغییر نظر و رویه های مسئولان تصمیم گیرنده اعم از فدراسیون فوتبال، وزارت بهداشت، ستاد مبارزه با کرونا و رئیس اداره ورزش و جوانان شهر مشهد که بگذریم به روز نهم فروردین ماه و دیدار ایران و لبنان می رسیم جایی که باید به یک جشن ملی تبدیل می شد اما پایان این دیدار به یک فاجعه ملی و بین المللی بدل شد.

با اعلام رسمی محسن داوری فرماندار مشهد در زمان بازی ایران و لبنان ۲۳ هزارنفر مجوز حضور در ورزشگاه امام رضا (ع) را دریافت کردند و این یعنی بالاتر از حد میانگینی که از ابتدا تعیین شده بود ولی وقتی این دیدار آغاز شده بود بیرون از ورزشگاه خبرهای ناگواری در جریان بود؛ از ممانعت از حضور زنانی که با در دست داشتن بلیط خواهان دیدن بازی تیم ملی خود بودند تا پاشیدن اسپری ماموران نیروی انتظامی به صورت دختران مظلوم این سرزمین که در رسانه های بیگانه بازتاب زیادی پیدا کرد.

این اتفاقات تلخ تازه اغاز ماجرا بود و از بازیکنان تیم ملی فوتبال و سایر ورزشکاران و پیشکسوتان گرفته تا نمایندگان مجلس در فضای مجازی و سایت خبری نسبت به این موضوع واکنش نشان داده و آن را محکوم کردند.

دهم فروردین محمدجعفر منتظری دادستان کل کشور از بانوانی که پشت در ورزشگاه مانده و مورد اهانت قرار گرفتند عذرخواهی کرد و در ادامه رئیس جمهور هم به وزیر کشور در خصوص فرآیند فروش بلیط،‌ عدم رعایت شیوه نامه‌های بهداشتی ابلاغی ستاد ملی مقابله با کرونا در رعایت سقف مجاز حضور تماشاچیان در ورزشگاه و نیز تضییع حقوق شهروندانی که برای تماشای این مسابقه بلیط تهیه کرده بودند دستور رسیدگی ویژه داد.

فدراسیون فوتبال هم ۲۴ ساعت پس از حاشیه های بازی ایران و لبنان بیانیه ای عجیبی صادر کرد که در آن همه اتفاقات را طبیعی جلوه داد و تمامی عوامل برگزاری تا مسئولان فدراسیون را عاری از خطا و اشتباه جلوه داد و مقصران اصلی ماجرای پیش آمده در بیرون از ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد را به گردن مردم انداخت و بسیاری از اخبار را غیر واقعی عنوان کرد.

دوشنبه ۱۶ فروردین انسیه خزعلی معاون رئیس جمهور در امور زنان نسبت به حواشیح ورزشگاه مشهد واکنش نشان داد و بیان کرد:انتخاب ورزشگاه امام رضا (ع) به دلیل نداشتن زیرساخت برای حضور محترمانه بانوان مناسب نبود و اینکه عنوان می کنند فکر می کردند به خاطر کرونا غیر حضوری برگزار می شود، قابل قبول نیست و به نظر می رسد همه این موضوعات سهوی نیست چرا که فقط هم مساله زنان نبوده و بحث عدم رعایت شیوه نامه های بهداشتی و تکمیل شدن تقریبی ظرفیت ورزشگاه هم بوده است.

سه شنبه ۱۶ فروردین ماه احمد وحیدی گزارش بررسی حواشیح دیدار تیم های ملی ایران و لبنان در ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد را تقدیم رئیس جمهور کرد که در خلاصه آن آمده:هشت هزار بلیط در سایت به فروش رسیده اما برخی مسئولان مشهدی کارت‌های دعوتی که حدود چهار هزار عدد بود را به افراد دیگر داده بودند تا بتوانند به ورزشگاه ورود کنند و حجم مراجعه به ورزشگاه به یک باره زیاد می‌شود و مردم زیادی چه آنها که بلیت تهیه کرده بودند و چه آنهایی که دعوت نامه داشتند باعث پر شدن ورزشگاه شدند اما بنایی برای ورود بانوان نبوده و بالا رفتن مردم از دیوار ورزشگاه و داشتن بلیط جعلی دلیلی بر استفاده ماموران از افشانه فلفلی شده است.

موضوع قابل توجه گزارش وزیر کشور در بخشی است که گفته شده اختلال سایت تهیه بلیط باعث شده ۹ نفر از بانوان موفق به تهیه بلیط شوند و آن بلیط ها نیز برای مردان صادر شده است مسئله ای که با تعداد تماشاگران زن خارج از ورزشگاه همخوانی ندارد.

در پایان ذکر این موضوع ضروری است که اظهار نظر های ضد و نقیض مدیران دستگاه های مختلف ورزشی و دولتی در این ماجرا و مظلوم جلوه دادن خود و محکوم کردن مردم چیزی را در این داستان تلخ عوض نخواهد کرد که بی تدبیری گسترده و ناهماهنگی میان دستگاه های اجرایی در این کشور بیداد می کند و ماجرای حضور زنان در ورزشگاه ها و الزام فدراسیون جهانی فوتبال باید روزی در کشور بدون هیچگونه تبعیضی رنگ واقعیت بگیرد چرا که ممانعت از این موضوع می تواند عواقب سنگینی برای فوتبال ملی و باشگاهی ایران بهمراه داشته باشد.