مرثیه ای برای پزشک شیرازی

به گزارش پیام خبر، سالهای ۶۳-۶۴: بالاخره درخواست های دانشجویان ورودی ۵۷ جهت تعویض استادی که بتواند از پس ارائه مبحث خون و آنکولوژی برآید نتیجه داد و یک روز صبح شاهد حضور خانم جوان ، خندان ، خوش اخلاق و صبوری در سر کلاس فیزیوپاتولوژی بودیم. فوق تخصص خون و آنکولوژی که تازه فارغ التحصیل شده بود، باسواد و باحوصله در پاسخگویی به سوالات. متین و متواضع. و این اولین آشنایی من با دکتر مریم ذاکری نیا بود او در کسوت استاد و من در جایگاه دانشجو. سالهای ۷۲-۷۳: ورود من به عنوان عضو هیئت علمی جدید به بخش داخلی ، اینبار باید در کنار اساتیدی چون عمرانی، امینیان، صادق الوعد، هنجنی، خواجه دهی، رضائیان و ذاکری نیا بنشینم و مشترکا در مورد نحوه راند در بخشها و نحوه آموزش به دانشجویان پزشکی تصمیم بگیریم در قالب دو همکار، دو هیئت علمی. اما من کجا و این اسطوره های پزشکی کجا. نمیدانم ترس بود یا یک غرور کاذب اما هرچه بود در میان چهره ها بدنبال شخصیتی بودم که مشکلات هیئت علمی جوان را درک کند و رابطه خوبی با دیگر اساتید، دستیاران و دانشجویان داشته باشد و بر سواد خود فخر نفروشد و بقول خودمان خاکی باشد تا بتوانم انتظارات مادر بخش های پزشکی را برآورده کنم. و این دومین آشنایی من با دکتر "مریم ذاکری نیا" بود. متواضع، ساده، صادق و با سواد. بی آنکه بخواهد از علم برای خودش دکانی باز کند. شخصیت با ارزشی که این اجازه را می داد که در فعالیت های مذهبی، بسیج پزشکان، معاینات حج و یا هر جا که صحبت از درمانگاه صلواتی و معاینه بیماران کم بضاعت بود از او دعوت کنیم. در کارهای خیر همواره پیش قدم بود. بی آنکه پیچیدگی های سیاسی مرسوم را داشته باشد، وقتی پیشنهاد من را جهت شرکت در انتخابات اولین دوره شوراها شنید بی درنگ قبول کرد و استدلالش این بود که اولین دوره شوراها بسیار مهم است و می تواند زیربنای محکمی برای شوراهای بعدی باشد. در طول چهار سال فعالیت تنها بدنبال مشکلات و خواستهای مردم شیراز بود. کاغذهایی از خواسته های مردم را در دست داشت و به مجرد ورود شهردار به صحن شورا اول قول پیگیری این خواسته ها را می گرفت. فردی مذهبی و معتقد به نظام و رهبری. یک فرد مقید در انجام فریضه ها و از جمله حج  آنهم با هیئت پزشکی. در کنار فریضه حج، معاینات زوار. از مسئولین شهرداری به کرات شنیدم که می گفتند حضور وی در شورا به شورای اول شخصیت می دهد و واقعیت همین بود. در ده سال اخیر که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کرد. گاه تلفنی با ایشان صحبت می کردم. همچنان صبور. همچنان متواضع و قانع. بیماری نتوانسته بود این شخصیت علمی را ار کار بیندازد. با عصای زیر بغل در کلاس و مجامع عمومی حاضر می شد. بی هیچ گلایه از روزگار و از بیماری. دکتر مریم ذاکری نیا یک پزشک، یک استاد، یک بسیجی، یک خیر، یک فعال اجتماعی و یک شخصیت مذهبی که همواره گام در مسیر انقلاب اسلامی داشت. روح بلند او در کنار شهدا و مصلحین آرامش می یابد و یاد او همواره در دل اساتید و دانشجویان جاودانه خواهد ماند. آسوده آن که رنج جهان را کشید و رفت                خشنود آن که بانگ خدا را شنید و رفت در حیرنم که عمر شتابنده چون  گذشت                 گویی نسیم بود که بر گل وزید و رفت