دیوار برلین در شیراز خودنمایی می کند/داستان تکه ای از پرده آهنین شوروی در شهرراز

به گزارش خبرنگار گردشگری پیام خبر، این سنگ سیمانی که در ورودی موزه قرار گرفته است در کنار سنگ‌ریزه‌های سطح ماه که به این موزه اهدا شده است بخشی ارزشمند از این موزه است که در اسفند ماه ۱۳۵۳ توسط صدرالدین شریفی حسینی تاسیس شد و در اسفند ۱۳۵۶ به ساختمان کنونی آن در بلوار مدرس شیراز انتقال یافت. موزه تاریخ طبیعی و تکنولوژی دانشگاه شیراز در سال 1400 با بخشی تازه به‌روزرسانی شد و اکنون در بلوار آزادگان پذیرای علاقه‌مندان به تاریخ و فناوری است. اما تاریخ بخشی از دیوار که در شیراز وجود دارد چیست؟ دیوار برلین نمادی از پرده آهنین شوروی سال‌ها در سرزمین ژرمن‌ها خودنمایی می‌کرد. این دیوار که به زبان آلمانیBerliner Mauer شناخته می‌شود؛ به طول ۱۵۵ کیلومتر و به ارتفاع ۳/۶ متر بود که توسط جمهوری دموکراتیک آلمان DDR(آلمان شرقی) ساخته شد. این دیوار در سال‌های ۱۹۶۱ تا ۱۹۸۹ به‌مدت ۲۸ سال شهر برلین را به دو منطقه شرقی و غربی تقسیم کرده‌بود. این دیوار اصلی‌ترین نماد جنگ سرد بود که به پرده آهنین نیز مشهور شد و سرانجام در سال ۱۹۸۹ فرو ریخت که پایانی بر حکومت جمهوری دموکراتیک آلمان و همچنین جنگ سرد بود. دیوار برلین به‌عنوان مانعی برای جلوگیری از ورود آلمانی‌های شرق به آلمان غربی ساخته شد. این دیوار به‌هیچ‌وجه مانعی برای آلمانی‌های غرب نبود که خواهان ورود به بخش شرقی بودند. آن‌ها می‌توانستند از هفته‌ها قبل با گرفتن مجوز، راهی آلمان شرقی شوند. این دیوار با مخالفت قدرت‌های غربی روبرو نشد و ساخت آن تاییدی بر عدم برنامه‌ریزی شوروی به‌منظور تصاحب برلین غربی بود. ساکنان برلین غربی دیوار برلین را راه ایده‌آلی برای خلاص شدن از شر زباله‌ها می‌دانستند. اگر آن‌ها به چیزی احتیاج نداشتند، آن را از بالای دیوار به طرف شرقی پرت می‌کردند. [caption id="attachment_196683" align="aligncenter" width="378"] تکه ای از دیوار برلین که با شعار «مرزهای باز، قلب های باز:آلمانی ها، یک ملت» در موزه تاریخ طبیعی شیراز نگهداری می شود.[/caption] اگرچه نهم نوامبر ۱۹۸۹ به‌عنوان تاریخ سقوط دیوار برلین شناخته می‌شود، اما تخریب رسمی این دیوار تا سیزدهم ژوئن ۱۹۹۰ به تاخیر افتاد. بین نهم نوامبر تا سیزدهم ژوئن، همچنان مرزهای کنترل رفت‌وآمد برقرار بود، هرچند دیگر سختگیری‌های قبلی وجود نداشت. بخش‌هایی از دیوار از سوی آلمانی‌ها به‌عنوان یادگاری از آن دوران کنده شدند و حتی امروزه در فروشگاه‌های اینترنتی به فروش می‌رسند. مردمی که اقدام به کندن این دیوار کردند، به «دارکوب‌های دیواری» معروف شدند. برخی دیگر از بخشی‌های دیوار برلین تخریب شدند، اما دلیل این تخریب برای عبور و مرور بیشتر بود. تمامی کنترل‌های مرزی در اول جولای ۱۹۹۰ به پایان رسیدند و آلمان از سوم اکتبر ۱۹۹۰ دوباره تبدیل به کشوری واحد شد. در بخشی از کتاب «سرزمین مامورهای مخفی» نوشته آنا فاندر که به داستان هایی از پشت دیوار برلین می‌پردازد، می‌خوانیم: خانم پاول و همسرش پنج ماه در هوهنشونهاوزن زندانی بودند و بعد به همراه سه دانشجو برای محاکمه به روستاک در دریای بالتیک منتقل شدند. خانم پاول فکر می کند این کار به این خاطر بود که رسانه های غربی از مخمصه ی تورستن در یک طرف دیوار و والدینش در آن سوی دیگر خبر داشتند. بنابراین مقامات می خواستند مطمئن شوند هیچ بختی برای درز اخبار وجود ندارد. زن و شوهر هرگز اتهاماتی را که به آن ها وارد شده بود را نفهمیدند و هیئت داوری را ندیدند. وکالت دکتر ووگل به آن ها پیشنهاد شده بود که روابط نزدیکی با دولت داشت و به خاطر مذاکرات مبادله ی افراد میان شرق و غرب مشهور شده بود. اما آن ها به این شرایط هم اطمینان نداشتند و پیشنهاد را رد کردند و بر استخدام وکیل خانوادگی خود پافشاری کردند. هرچند او نتوانست کار چندانی از پیش ببرد چون تنها پنج دقیقه پیش از شروع محاکمه از اتهامات موکلان خود خبردار شد. دادستان این چنین گفت: «روردانز، زیگرید. متهم به تحریک یا دست کم کمک و معاونت در تحریک شهروندان جمهوری دموکراتیک آلمان به خروج غیرقانونی از کشور...» 1210/ن