سحرخوانی سنتی که با گسترش وسایل ارتباط جمعی منسوخ شده است

به گزارش پیام خبر از اراک، اسماعیل مجللی در یادداشتی آورده است: یکی از زیبایی های ماه مبارک رمضان آیین کهن سحر خوانی است در گذشته که وسایل ارتباطی رشد نکرده بود این سحرخوانان بودند که لحظه لحظه‌ی آیین سحری را با صدای دلنشین خود گوشزد می‌کردند.

از آنجا که بیدار کردن مسلمانان در سحر یک ثواب تلقی می‌شد، دلیل اصلی سحر‌خوانی برای بیدارکردن دیگران از خواب در این ماه بود که یکی دو ساعت قبل از اذان صبح توسط افرادی که صدای خوشی داشتند، انجام می‌شد و با کوچاندن در منازل هشدار سحر و بیدارباش را انجام می دادند. بهترین راه برای بیدار کردن مسلمانان همان آواز خواندن بود که بیداری توام با آرامش را با خود داشته باشد بنابراین در سحر خوانی اشعار مناجات خوانده می‌شد که از آثار شاعران بهره برداری می‌کردند و این شعر خوانی خودبخود بخشی از موسیقی سرزمین ما را شامل می شود.

شخص سحرخوان هنگام سحر به تنهایی و یا به صورت‌ گروهی سه یا چهار نفره متشکل از چراغدار و یا طبل زن در کوچه‌ها حرکت کرده و به خواندن شعر می پرداخت تا مردم برای سحر و نماز صبح بیدار شوند.

آنها با زدن درب خانه‌ها اقدام به مطلع کردن اهالی خانه می‌کنند. برخی نیز به جای حرکت در کوچه، بر پشت‌بام خانه خود یا گلدسته مساجد اقدام به شعرخوانی می‌کنند.

غالباً سحرخوانان در چند روز پایانی ماه رمضان، اشعار غم‌انگیزی را می خواندند و دلیل آن هم شهادت امام علی علیه السلام و وداع با ماه رمضان بود.

این سنت قدیمی و دیرینه، امروزه با گسترش وسایل ارتباط جمعی منسوخ شده است.

ای خداوند کریم و مهربان
سوی تو روی آورده این ناتوان
از کرم ابواب رحمت باز کن
خود تو گفتی راز را ابراز کن
من گنه کار و تهی دست و فقیر
تو مجیری،ما به سویت مستجیر
اینک ای پروردگار مهربان
سائلانت را ز درگاهت مران
هر که دارد درد بیدار شب است
ذکر او همواره یا رب یا رب است
خیر کن برما امور خاتمه
از کرم بخش گنا هان همه
سوی در گاه تو رو اور ده ام
می گنه کارم خدا بد کرده ام