خطوط بی‌انتهای شهر، همان رگ‌هایی هستند که برق را به قلب زندگی می‌رسانند

به گزارش پیام خبر از اراک، خطوط بی‌انتهای شهر، همان رگ‌هایی هستند که برق را به قلب زندگی می‌رسانند، از میان خیابان‌های خاموش، از فراز ساختمان‌های بلند، از دل کوچه‌های تنگ و محله‌های دورافتاده، این سیم‌ها در هم تنیده‌اند، حامل امید، جریان‌ بخش فردا، نگهبان روشنایی.

روشنایی، تنها یک چراغ نیست بلکه ضربان زندگی است، جریانی که از دل زمین برخاسته، از میان کوه‌ها و دشت‌ها عبور کرده و در رگ‌های شهرها و خانه‌ها جاری شده است.

در هر انشعاب، دستی بوده که با دقت و وسواس، سیم‌ها را گره زده، اتصالات را محکم کرده، اطمینان داده که این جریان، بی‌وقفه جاری باشدو در هر ایستگاه، چشم‌هایی نگران بوده‌اند، در دل شب، میان هشدارها و نمایشگرهای چشمک‌زن، که هیچ خاموشی، سکوت را به خانه‌ها تحمیل نکند.

این نور، به سادگی از کلیدها و پریزها عبور نمی‌کند؛ پشت هر روشنایی، دست‌هایی پینه‌بسته، چشمانی بی‌خواب و دل‌هایی پر از تعهد نهفته است.

از دل نیروگاه‌ها، جایی که غرش توربین‌ها، خاموشی را در هم می‌شکند، تا پست‌های انتقال، جایی که مهندسان در گرمای طاقت‌فرسا و سرمای سوزان ایستاده‌اند، تا دکل‌های سر به فلک کشیده که با باد و باران دست‌وپنجه نرم می‌کنند، تا اتاق‌های کنترل، جایی که چشمان خسته، اما هوشیار، برق را به مسیر درست هدایت می‌کنند و این چرخه هیچ‌گاه متوقف نمی‌شود، زیرا پشت هر سیم، اراده‌ای از جنس فولاد ایستاده است برای روشن نگه داشتن شهر، برای زنده ماندن امید، برای استمرار حرکت.

و آن‌گاه که شب آرام بر شهر می‌نشیند، آن مردان و زنانی که این جریان را پابرجا نگاه داشته‌اند، از بلندای دکل‌ها وتیر های برق از اتاق‌های کنترل، نگاهی به دوردست می‌اندازند و به چراغ‌هایی که روشن‌اند، به خانه‌هایی که گرم‌اند، به خیابان‌هایی که زنده‌اند و در سکوت خستگی‌شان، لبخندی از رضایت می‌شکفد که ماموریتشان انجام شده است، زندگی ادامه دارد.

اما این چرخه، این جان‌بخشی خاموش و بی‌وقفه، نیازمند احترام، نیازمند مراقبت است.
بیایید در برابر این همه تلاش، در برابر این همه شب‌بیداری، سهم خود را ادا کنیم و مصرف برق را مدیریت کنیم، و وسایل غیرضروری را خاموش کنیم و تلاش کنیم تا این جریان، پایدار بماند، زیرا در پس هر وات برق، قصه‌ای از ایثار نهفته است.

یادداشت: مریم آجرلی