فوتبال در سرزمین موعود

پیام خبر - سعیدرضا امیرآبادی:

فوتبال در سرزمین های موعودش فقط رویداد ورزشی و آوردگاهی برای تخلیه انرژی ها نیست، مستطیل سبز در ایران و بریتانیا و برزیل ریشه در عمیق ترین کنش ها و واکنش های اجتماعی دارد و می تواند اقشار جامعه را به امواجی از شور و نشاط بدل کرده یا موجبات پراکندگی یاس و نومیدی را در میان مردم فراهم آورد. با کسب هر پیروزی سرنوشت ساز، آحاد جامعه به یکباره تمام مشکلات و چالش های معیشتی خود را به فراموشی می سپارند و از بامدادان تا شامگاهان هلهله و شادی سر می دهند. شکست ها و بازی های ضعیف هم همه امیدها را برباد داده و گرد مرگ بر سر مردم می پاشد. اگرچه فاصله کیفیت فوتبال ما با کشورهایی نظیر انگلستان و برزیل از زمین تا آسمان است؛ هواداران دوآتشه ایرانی، همانند سرزمین هایی که مهد مستطیل سبز هستند، برای آن دل سوزانده و توجه ویژه ای به متن و حاشیه هایش دارند.

 به همین دلیل، باید سکان فدراسیون و مدیریت باشگاه ها را به دست متخصص ترین، پاک دست ترین، متعهدترین و لایق ترین مدیران کشور سپرد و فعالیت آنها را با دقت رصد کرد. در دهه های اخیر، سکانداران فوتبالی کشور نیمکت هدایت مستطیل سبز ایرانی را به مستشاران خارجی سپرده اند و مربیان صاحب نامی نظیر کی روش، برانکو، شفر و ویلموتس کرسی هدایت بزرگ ترین تیم های باشگاهی و ملی را تصاحب کرده اند. آشکار است که برای استخدام آنها، بیت المال ایرانیان بهای سنگینی پرداخته و باید دید ثمره آنها برای فوتبال ما چه بوده است. چنانچه از آمار و ارقام برمی آید، مربیان خارجی در عرصه باشگاهی به مراتب کارنامه مقبول تری نسبت به مربیان تیم ملی داشته اند. برای اثبات این ادعا، نیم نگاهی به عملکرد و کارنامه کارلوس کی روش بیندازید. عواید او از لحاظ جام آوری برای ایرانیان تقریباً هیچ است. با رفتن او پرسش های زیادی بر افکار عمومی سنگینی می کرد که هیچ کس در مقام پاسخگویی برنیامد و در پستوی خاطره ها به فراموشی سپرده شد. اما صاحب نظران و دلسوزان عرصه ورزش به یاد خواهند سپرد که تیم ملی ایران با امثال حاجی مایلی و طالبی هم می توانست از گروهش در جام های جهانی صعود نکند و با قلعه نویی ها هم می توانستیم از قهرمانی در جام ملت ها فرسنگ ها فاصله بگیریم. البته کارلوس در مبحث انتقال دانش به مربیان وطنی هم کارنامه درخشانی ندارد و در حلقه نزدیکانش، نشانی از مربیان وطنی دیده نمی شد. او تلاش زیادی کرد تا از محبوبیت کریمی و نکونام بهره برداری ابزاری کند و با عوام فریبی، در پی بازی گرفتن افکار عمومی برآید. در حالی که ستارگان فوتبال ایران زیرک تر از آن بودند که در مهلکه مرد پرتغالی گرفتار آیند و همانند بازیچه، اسیر نیمکت طلایی تیم ملی شوند. متاسفانه مسئولان ارشد فوتبالی کشور هیچ پاسخی برای این پرسش ها ارائه نمی کنند و بادر پیش گرفتن سکوت، به رویه خود ادامه می دهند.

اینک بیم آن می رود که مرد منتخب تاج و سرمربی جدید تیم ملی نیز مردی از تبار کی روش و کی روشی ها باشد و برای هشت سال دیگر، شاهد هیچ آدرنالین مثبتی در عرصه مستطیل سبز نباشیم. مارکویلموتس باید به خاطر داشته باشد که ما با همان مربیان وطنی مان توانسته ایم شکست های تاریخی و تحقیر کننده ای را بر غول های آسیایی تحمیل کنیم و ایران با وجود همه ناکامی های مقطعی،از لحاظ کیفیت فوتبال و تعداد تماشاگرانش همیشه بزرگ ترین تیم آسیا بوده است؛ هرچند ساختار هجومی تیم ملی که یادگار ماندگاری از پروین و حجازی بود توسط کی روش فرو ریخت و مرد پرتغالی آن را بر پایه دفاع اتوبوسی مدرن بنا ساخت. ویلموتس باید در نظر داشته باشد که فوتبال برای ایرانیان فقط رویداد ورزشی سرگرم کننده نیست که از سر شکم سیری به پای آن بنشینند؛ بلکه مردم ایران برای گریز از خط فقر، نرخ تورم، ازدیاد حاشیه نشینی، اخبار اختلاس و فساد و ابرچالش هایی از این دست، به دامان سرزمین سبز پناه می برد. مربی بلژیکی باید بداند که نیمکت تیم ملی ایران جایی برای آزمون و خطا و قدرت نمایی و تسویه حساب با آلترناتیوهایش نیست؛ بلکه باید همه توانمندی های خود را صرف خدمت و انتقال دانش به مربیان ایرانی کند.

همچنین امید می رود فدراسیون فوتبال از رفتارهای استعمارگرانه و ادبیات استثمارجویانه کی روش درس عبرت گرفته باشد و با قدرت در پی بهترین بهره برداری از دانش مربیان خارجی برآید. اما در نهایت، این پرسش بر افکار عمومی سنگینی خواهد کرد که با دستمزدهای گزاف مربیان خارجی می توانستیم چه تعدادی از ورزشگاه های نیمه کاره را آماده بهره برداری کرده و در چه تعدادی از روستاها و شهرهای دورافتاده، محل مناسبی برای ورزش مردم بنا کنیم.

پی نوشت:

رئیس فدراسیون فوتبال: ازمشکلات با کی‌روش درس گرفتیم و مارکویلموتس، اجازه رسانه‌ای کردن مبلغ قراردادش را ندارد!